Ευχαριστώ πολύ την Λογοτεχνική Παγκόσμια Εφημερίδα INTERNATIONAL POETRY NEWS και τον εκδότη Λογοτέχνη Giovanni Campisi του εκδοτικού οίκου Edizioni Universum για την τιμή και την φιλοξενία τους καθώς και για τα όμορφα λόγια της καρδιάς του που έπιασαν ακριβώς τον σφυγμό στην ανάλυση της ποίησης μου και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Ευχαριστώ την Υπέροχη Μεταφράστρια μου Συγγραφέα-Ποιήτρια Georgia Chaidemenopoulou για την πολύτιμη βοήθεια της και την υπομονή της, χωρίς εσένα Γεωργία μου δεν θα προχωρούσα ποτέ σε αυτό το βήμα, σε αγαπώ πολύ πολύ!

Θέλω να σε αφήσω.

Στο αντίο χιλιάδες

σκορπίσματα απ' τις καρδιές

μας, τις εκρήξεις μας,
θα γεμίσουν το σύμπαν.

Οι στιγμές να γίνουν σκιές

ακόλουθοι πιστοί έως το τέλος.

Καθώς θα προσπερνώ τον έναν, τον άλλον, 

πάντα ελπίζω αιώνια,

να είμαι δική σου!

Θέλω να σε αφήσω.

Με μιαν μόνιμη αγωνία στα

στήθη του ανολοκλήρωτου,

μισοί θα υπάρξουμε στα χιλιάδες χιλιόμετρα
που χωρίζουν τους ουρανούς της

ζωής-

τις ζωές μας.

Σαν τα κρύα του χειμώνα που δεν σμίξαν την φωτιά,

πάγωσαν.
Σαν τα καλοκαίρια που μείναν αφυδατωμένα απ την ξηρασία,

στεγνώσαν.

Θέλω να σε αφήσω γιατί η καρδιά δεν αντέχει 

τον τόσο έρωτα σου,

τρέμει και μόνο στο άγγιγμα,

καθώς θωπεύεις σπιθαμή προς σπιθαμή,

στην ωραιότητα σου υποκλίνεται!

Στάζουν στα πατώματα υγρά πόθων 

χαμένες ουτοπίες του σύμπαντος,

φοβισμένες,

βολεμένες,

στην καθημερινότητα.

Θέλω να σε αφήσω,

καθώς απ τους οφθαλμούς μας ελπίζω

στις ευθυτενείς υγρές λωρίδες

να κυλούν να γευόμαστε τους υγρούς πόθους στα χείλη

εως το τέλος,

Δάκρυα,

όχι από εγωισμό,

απ' αγάπη,

να θυμόμαστε το όνειρο που αγγίξαμε

κοιτώντας ξέχωρους ουρανούς
κι ας μας εγκλώβισε το πέπλο χιλιάδες στιγμές,

ωχρές κηλίδες...

Κι ίσως μια μέρα ριγήσει το

κορμί σαν τότε

που οι πόθοι ήταν απροσάρμοστοι,

μα θα 'ναι αργά.

Ο χρόνος θανατώνει κι μνήμη ασθενεί.

''Αντίφαση''
Μα οι πόθοι δακρύζουν και έρχονται στην θύμηση

λίγο πριν η ψυχή αποχωρήσει.

Κι όμως δεν θέλω,

αλλά πρέπει να σε αφήσω.

Τα πρέπει των ανθρώπων

ενίκησαν την φύση των ψυχών.
Μα πόσο πολύ σε αγαπώ,

λιγοψυχώ

και μόνιμα δακρύζω.

Γιώτα Τσερτεκίδου

Σχόλιο του εκδότη Λογοτέχνη Giovanni Campisi για την ποίηση μου στην Παγκόσμια Λογοτεχνική Εφημερίδα   INTERNATIONAL POETRY NEWS.

Al contrario di quanto asserisce il titolo della

poesia “Voglio lasciarti”, qui non c’è una vera e

propria volontà di abbandono, anzi, al contrario, vi

è espresso il desiderio che questo non avvenga,

quanto meno non definitivamente. Sono, infatti,

ancora vivide le rimembranze dei momenti

trascorsi insieme che hanno lasciato segni

indelebili nell’anima e che puntano a rinvigorire la

fiamma dell’amore che, ora più di prima, è

alimentata con fervore.

L’abbandono, quindi, come strumento di

ricomposizione di due elementi che si respingono

temporaneamente, allo scopo di trovare una via

diversa per raggiungere l’agognata meta.

Il contenuto della poesia è ricco di pathos e non

lascia spazio alcuno a fraintendimenti di alcun

genere: la volontà del ricongiungimento è

chiaramente espressa. Ce da dire, però, che il

tempo modella il nostro pensiero, portandolo

laddove il percorso della nostra vita è già tracciato

e la volontà dell’uomo nulla può, se non

accondiscendere volontariamente, ma il più delle

volte, inconsapevolmente. Questo e ciò che noi

amiamo definire come “il mistero della vita”,

oppure “l’incognita del tempo” e viene da

chiedersi allora: “Che cosa riserverà il futuro nella

mia vita”?

La vita, che noi tanto amiamo e che difendiamo ad

ogni costo, si svolge, giorno dopo giorno, secondo

la direzione indicata nel nostro destino ed è lì che

bisogna principalmente guardare, senza voltarsi

indietro, se non per affinare la tecnica con cui ci

rapportiamo con noi stessi. Perché, non bisogna

mai dimenticarlo, le maggiori sofferenze siamo

noi stessi a procurarceli, rimanendo legati a

convinzioni e certezze che fanno già parte del

nostro passato, ma che non ce ne rendiamo conto.

G.C.